گاهی به این فکر می کنم که چرا بعضی از قانون های ما کارایی لازم را ندارند؟ چرا قوانین اجرا نمی شوند؟ چرا بعضی خود را فراتر از قانون می بینند؟
چرا از حیثیت قانون دفاع نمی شود؟ چرا از بی ارزش شدن آن جلوگیری نمی شود؟
یکی از این قانون گریزی ها را می گویم:
دانشگاهی که خود را آزاد اسلامی می نامد تا به حال از هرچه نظارت است و قانون فراری بوده و هیچ انتقادی را بر نمی تابد و در حالی که در جایگاه قانونی ریاستش تردید هست، به این بسنده نمی کند. پا را از فراتر گذاشته و طلبکار می شود. با کسانی که قرار است بر او نظارت کنند(مجلس) همکاری نمی کند؛ از تغییر قانون توسط نهاد قانونی مافوقش (شورای عالی انقلاب فرهنگی) سرباز می زند و با توهین و تهدید مانع از آن می شود؛ و از یک تاریخ دان به جرم این که اسرارش را برملا کرده(...!) شکایت می کند.
اما این ها به کنار،
زمانی که دولتی قصد دارد بسیاری از این روندهای غلط را اصلاح کند، دانشگاه ما چه می کند؟ به خود این حق را می دهد که هر توهین و افترایی را نثار آن دولت کند. او به خود حق می دهد که دق و دلی اش را سر این دولت خالی کند.
چرا این ها را گفتم؟ تا آخرین قسمت این سریال چموشی ها را تعریف کنم.

در روزهای گذشته، انتخابات شورای مرکزی بزرگترین اتحادیه ی دانشجویی دانشگاه آزاد در تهران برگزار شد. شخصی در این مراسم به سخنرانی پرداخت که از اعضای دبیرخانه ی این اتحادیه بود و دکتر جلالی نامیده می شد.
او پس از به اصطلاح بررسی عملکرد دولت های پس از انقلاب، بدون توجه به پیشرفت های چشمگیر اخیر در کشور، ایران را در مدت 27 سال پس از انقلاب در حال پیشرفت توصیف کرد و در سه سال بعد از آن در حال پس رفت. او سپس به اشاره به اینکه در 27 سال اول 2700 نخبه بر هفتاد میلیون ایرانی حکومت می کردند و هر سال 100 نفر از آن ها در حال گردش از پستی به پست دیگر بودند، به شکسته شدن این روند در سه ساله ی بعد از آن و عبور احمدی نژاد از این چراغ قرمز [خارج کردن قدرت از دست عده ای محدود] اعتراض کرد.
اما بیت الغزل این درفشانی ها آنجا بود که او با علنی کردن میزان نفرت خود از رئیس جمهور، بارها ایشان را با سخیف ترین عبارات مورد اهانت قرار داد. با این که شرم می کنم عبارات مورد استفاده توسط این شخص وقیح را تکرار کنم،اما تنها برای تقریب ذهن به ذکر این مثال اکتفا می کنم که او در آن جلسه ی عمومی رئیس جمهور را کوتاه قد گنجشک مغز و بیسواد نامید. این در حالی است که بسیاری از دانشجویان شرکت کننده در این مراسم، از این سخنان به ستوه آمده و جلسه را ترک کردند.
مشخص است که توهین به مقامات رسمی کشور طبق قانون جرم است، اما ظاهراً نمی توان برای وقاحت های این مجموعه و مدیرانش حد یقفی را متصور بود. چرا که آنان با دلگرمی به پشتوانه های خود، راه هرگونه تندروی را بر خود باز می بینند. به نظر می رسد وجه تسمیه ی نام این دانشگاه هم، آزاد بودن از قید و بند قانون است.
و من در فکرم. در این فکر که بین مدارک دانشگاه آزاد و حامیانش چه رابطه ای برقرار است؟ در این فکر که چرا رئیس این دانشگاه پس از گذشت 3-4 روز از جلسه ی دادگاهش،  به دیدار یک مقام عالی رتبه ی قضایی در مشهد رفته است؟
اصلا چرا من باید به این مسائل فکر کنم؟
به نظر شما چرا قانون خود از حیثیتش دفاع نمی کند؟ چرا از بی ارزش شدن خودش جلوگیری نمی کند؟

 بعد التحریر:

پایگاه های لینک دهنده به این مطلب:

 رجانیوز در بخش سایر رسانه ها

قلم پرس